Eigenlijk merk je helemaal geen verschil met het buurland:
de huizen brokkelen af tijdens het kijken, toch hangen er nog gordijnen voor de ramen en lopen er kippen rond voor het huis.
Ook hier is armoede onmiskenbaar, we zien veel geïsoleerde koeien, paarden en geiten, vastgebonden in de wei staan. Anders heerst hier de landbouw, enorme velden en velden langs de weg.
Tien kilometer ten noorden van Šiauliai ligt de Kruisheuvel "Kryziu kalnas": Sinds de tijd van de tsaren zetten pelgrims hier kruisen in de grond, laat kleine Jezus-figuren of papieren berichten achter – niemand kan tellen, hoeveel christelijke symbolen zijn hier geplaatst. 1993 Zelfs paus Johannes Paulus II bezocht deze plaats en vierde meer dan een mis in de open lucht 100.000 gelovigen. We rijden de enorme parkeerplaats op, bij de kramen kan iedereen een kruisje zetten (het is gemakkelijk om alles te hebben, vlak, maat, kleine, gemaakt van hout of metaal, met gravure of zonder, duur, goedkoop enz.) koop en verleng de berg met de hand. We nemen ook een eenvoudig houten kruis mee.
Hoe dichter we bij de eigenaardige berg komen, hoe mystieker het ons lijkt. Je voelt je bijna een beetje geïntimideerd – een zee van kruisen, afbeelding, rozenkransen – helemaal grillig. We wankelen tussen ontzag en kippenvel.
De Heuvel der Kruisen is eng, vreemd en fascinerend tegelijk !!
Op een laat uur krijgen we bezoek van de lokale politie op ons veld aan een zwemmeertje: de officier maakt ons er vriendelijk op attent, dat we niet op de juiste parkeerplaats staan en vraagt ons, 100 meter verder naar achteren om te parkeren. Dat kunnen we niet helemaal begrijpen, vooral omdat we hier helemaal alleen zijn en er de volgende dag zeker geen badgasten zullen zijn. Maar wat maakt het uit, we gaan voorin zitten en brengen verder een rustige nacht door.
Vandaag zijn er voorraden op weg naar de kust: Gas, Water, Diesel en boodschappen worden gekocht, dan gaat het in Klaipeda op de veerboot. Na een korte oversteek en €25 armer, komen we bij de Koerse Schoorwal. Dit is een 98 km in de Oostzee uitstekende kaap aan de noordkust van de Samland. de noordelijke 52 Kilometers horen bij Litouwen, de overige 46 naar de Russische enclave Kaliningrad. voor ronde 500 Jaren geleden hebben de mensen die aan het spit woonden grote delen van de dennenbossen gekapt. De natuur nam wraak: de duinen begonnen te migreren en bedolven helemaal 14 dorpen beneden. Alleen als in 19. Eeuwendennen werden opnieuw aangeplant en vormden een bosstrook, de duinen kwamen tot rust.
Tegenwoordig is er een van de grootste duinen van Europa, het hele eiland was in het jaar 2000 uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed. Meteen na de eerste meters zie ik een grote elandkoe in het bos – ik kan het niet geloven ! Helaas kunnen we daar niet stoppen, een foto maken. Later las ik op internet, dat eigenlijk hier op dit schiereiland 40 – 60 elanden leven. In deze tijd van het jaar is er niets aan de hand, we kunnen gemakkelijk een parkeerplaats vinden. Onze honden lieten zich helemaal uitleven op het kilometerslange zandstrand, een kleine zonsondergang over de Oostzee beëindigt de dag.
Zaterdagochtend verschijnt met (snel) onbewolkt, heldere blauwe lucht. Meteen na het ontbijt gingen we op pad, rennen bijna 10 kilometers langs het verlaten strand. De honden kunnen rennen, ravotten, vechten en spelen, zoals jij het wilt. Quappo doet zelfs een spabehandeling: Scrub de huid in het zand en daarna een verfrissende duik in het zoute water !!
Het gebied wordt in de volksmond de Oostzee-Sahara genoemd – we vinden, de naam past heel goed !
Het is zondagochtend en het regent pijpestelen – maar mijn Noorse weer-app (nog steeds de beste app ☺) zegt, dat het over gaat 14.00 klok stopt. Dus laten we de tijd doorbrengen met lezen en kijk eens aan, de regen houdt echt op. Eindelijk kunnen we onze weg vinden naar de Parnidis Dune in Nida – een van de grootste stuifduinen van Europa. Onderweg komen we direct bij de Russische grens – niets werkt hier, er staan paaltjes op straat en er is geen vooruitgang.
Het duin is enorm, je kunt vanaf hier de twee oevers van de Spit zien en natuurlijk de Russische provincie Kaliningrad. Hier is een absoluut natuurgebied, je mag maar op heel weinig paden lopen – maar dat is prima.
Quappo begreep op de een of andere manier verkeerd hoe hij moest zitten ☺
Terug naar onze eerste plek, laten we naar het strand lopen: vandaag hoor je het geluid van ver, de Oostzee is niet langer een braaf waterlichaam, golven slaan om, komen steeds dichter bij het strand en de storm fluit ons om de oren, niemand heinde en verre – erg indrukwekkend.
Na een zonnige, laatste strandwandeling verlaten we de landtong weer met het pontje. We rijden verder richting Kaunas, we rijden comfortabel over de landweg langs de Memel. De wegen zijn hier in behoorlijk slechte staat, het is alsof je off-road rijdt. Onderweg kijken we naar het Kasteel van Raudone, maak een wandeling in het kasteelpark en vind even later een parkeerplaats aan de oevers van de Memel. De dag wordt afgesloten met een prachtige zonsondergang, 's Morgens baant de zon zich langzaam een weg terug door de mist.
Na het ontbijt gaan we verder langs de rivierbedding, steeds weer zijn er langs de heuvels kleine kastelen en kerken te zien. Ook hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan, de dorpen maken een verweesde en verpauperde indruk, we moeten ons hoofd blijven schudden, dat mensen in deze kleine huizen of. hutten wonen.
We rijden alleen door de stad Kaunas, de stad is momenteel een corona-hotspot, dat willen we niet. Kort na Kaunas bereiken we Rumsiskes, hier is het Litouwse openluchtmuseum. Blijkbaar zijn we de enige gasten in het museum, alles is dood. Gelukkig is het park nog open, gebouwen uit verschillende regio's van Litouwen worden getoond. Alles is zeer liefdevol ontworpen en zeer goed onderhouden, we zien veel boerderijen, een klein dorp met een kerk, School, winkels en dorpsplein, windmolens, Zugbrunnen – allemaal erg ruim en mooi aangelegd.
We bereiken Vilnius, de hoofdstad van Litouwen – helaas schijnt de zon vandaag niet, maar het is in ieder geval droog. We parkeren onze Henriette heel centraal en toch rustig op een grote parkeerplaats onder het kasteel. Eerst beklimmen we de 140 m hoge kasteelheuvel, om een overzicht van de stad te krijgen. De vele kerktorens vallen direct op, wij lezen, dat het rond is 50 Kerken in Vilnius daar. De stad is altijd al een smeltkroes van culturen geweest, Eeuwenlang was Vilne een spiritueel centrum voor Oost-Europese joden, daarnaast zie je de uivormige koepels van de Russisch-Orthodoxe kerken en natuurlijk zijn de symbolen van de katholieke kerk overal terug te vinden. Weer beneden aangekomen, we slenteren door de prachtige oude stad. Quappo en Frodo zijn even geïrriteerd: hier vind je een paar hondenmaatjes, de zeer goede “stellage ” wel en niet mee willen spelen ?
Helaas is er overal een gapende leegte: veel restaurants en winkels zijn volledig gesloten, zeker voor een deel te danken aan de tijd van het jaar, maar zeker ook grotendeels door corona. Voor het eerst dragen we het mondkapje voor een lange tijd – zoals vele anderen. Het enorme Kathedraalplein is zeer indrukwekkend, de kathedraal van St. Stanislaus doet meer denken aan een Griekse tempel dan aan een kerk. Naast hen zijn prachtig gerestaureerde burgers- zoals koopmanshuizen, de Universiteit (oudste in de Baltische staten), het paleis van de groothertog en enkele musea. Als je door de mooie steegjes slentert, men ontdekt kronkelen, pittoreske hofjes, met liefdevol ingerichte winkels, cafés en restaurants. Maar een paar meter buiten het voetgangersgebied zien we veel vervallen en desolate hoekjes, ook hier is nog veel te doen.
Na een zeer rustige nacht midden in de stad worden we 's ochtends gewekt door de tuinmannen, die net het laatste gras aan het maaien zijn op de burchtheuvel. Maar dat is maar goed ook, want de zon schijnt en dus maken we een rondje door het park naar de mooie Annakirche, aan uit 33 Baksteengotiek gemaakt met bakstenen.
Ga verder naar Uzupis. Dit is de kleinste, zojuist 0,6 km2 groot district van Vilnius. De bewoners (artiest, Intellectuelen, Studenten, zakenlieden) dit “Res Publika Uzupis” bewust en satirisch leven een alternatief voor tijdsgeest en consumentengekte. Overal staan interessante kunstvoorwerpen, er valt hier veel te ontdekken.
Ben 01. april 1997 hebben de bewoners van deze wijk (eigenlijk voor de lol, maar ook serieus) riepen hun onafhankelijkheid uit en stelden hun eigen grondwet op.
Deze grondwet is in meer dan 50 vertaald in verschillende talen en hangt aan een muur in Paupio Street. Elk punt is duidelijk en gemakkelijk te begrijpen, deels grappig, maar ook diepgaand. Als iedereen er naar zou leven, onze wereld zou zeker een betere plek zijn !! In Artikel 16 staat er bijvoorbeeld: “de mens heeft het recht, blij zijn”, in het artikel 20 staat: “niemand heeft het recht, geweld uit te oefenen”.
In de middag rusten we de stad Trakei uit, in de omgeving van 25 km ten zuiden van de hoofdstad, een bezoek. Pittoreske locatie, omgeven door vier onderling verbonden meren, de grote stijgt in het midden , Gotisch eilandkasteel. Helaas mogen ook hier honden het kasteel niet betreden, dus we bekijken alles goed van buitenaf. Het gespaarde inschrijfgeld investeer ik dan gewoon in leuke souvenirs.
Vandaar rijden we rond 80 Kilometers verder richting de Poolse grens – Wederom zijn we erg onder de indruk van de rampzalig slechte wegen en de vervallen dorpjes.
Onze samenvatting van Litouwen: met zoveel armoede, Verlaten dorpjes en rampzalige wegen hadden we niet verwacht. Het was moeilijk te geloven, dat we in Europa zijn en dat zelfs de eurocriteria hier worden nageleefd ?
